That was unexpected

Onderwerp: That was unexpected ma feb 24, 2014 2:20 am

Alec was al weer lichtelijk in de stress geschoten toen hij zag dat het bed leeg was waar Cat in geslapen had. Ze was toch niet vannacht er weer vandoor gevlucht. Hij kleedden zich snel aan en stormde de trap af naar beneden de herberg binnen. Tot zijn grote opluchting zag hij dat Cat rustig aan een ontbijt zat beneden. Hij zou dat kreng ooit nog een keer op sluiten. Waarschijnlijk niet, hij hield te veel van zijn zusje om haar iets aan te kunnen doen. Daarom begreep hij ook niet waarom ze niet in zag dat die vent waar ze mee was haar zo slecht behandelde. In elk geval hoefde hij zich daar nu geen zorgen meer over te maken. Ze was nu veilig bij hem en Edward (waar die ook wezen mocht). Alec liep rustig op zijn zusje af en ging tegen over haar zitten. De vrouw van de Herbergier kwam al naar hun tafel toe en gaf Alec hetzelfde als dat zijn zusje had. Langzaam begon hij aan zijn eten toen de vrouw weer weglopen was en Alec een soort onhandig knikte had gegeven tegen de vrouw als dank. De stilte die tussen hun heerste was dodelijk. Cat was dodelijk als ze boos was en Alec wist heel goed dat ze boos op hem was.
'Goeie morgen.' Begon Alec maar zachtjes tegen haar om de stilte te doorbreken. Hij keek op naar haar en voelde de koude rillingen over zijn rug lopen. Alec was voor niemand, maar dan ook echt voor niemand bang, behalve zijn zusje. Zij had zo'n blik waarmee ze de grootste spierbinken nog van onder uit gingen en om hun moeder schreeuwden. Gelukkig kende Alec die blik wel en wist hij dat om hun moeder vragen niet veel nut had omdat ze hier te ver weg was.
'Beetje geslapen' Ging hij maar verder aan zijn monoloog. 'Ik heb redelijk goed geslapen, ik miste het schommelen van het schip wel een beetje. Eigenlijk raak je daar snel aan gewend.' Alec begon steeds zachter te praten. Daarna at hij zwijgzaam zijn eten. Totdat de stilte hem gek maakte. Hij legde zijn vork naast zijn bord en keek Cat met zijn meest dodelijke blik aan.
'Ik snap dat je boos bent, maar je moet begrijpen dat ik me verantwoordelijk voor je voel en dat ik wil dat mijn zusje het beste van het beste krijgt en niet een of andere vent die zijn handen niet thuis kan houden. Dat moet je toch wel begrijpen.' Alec had beloofd aan zijn ouders om Cat te gaan zoeken en haar veilig thuis te brengen en dat zou hij dan ook doen. Hij wist sowieso niet waarom Cat van huis weggerend was, zo slecht hadden ze het niet eens. Vrouwen, Alec werd al gek van zijn eigen zus, laat staan dat hij er ooit met een moest gaan trouwen. Dat zou zijn dood worden, hij wilde weten hoe Edward dat uit hield!

Onderwerp: Re: That was unexpected ma feb 24, 2014 9:53 am

Catelyn had die nacht weinig geslapen, grote deels door Alec's gesnurk en het feit dat ze de hele nacht lag te piekeren over het feit dat haar broers haar weg hadden gehaald bij Jonathan. Ze hield zielsveel van hem, maar dat konden hun natuurlijk niet accepteren. Nee ze moesten haar leven weer verpesten terwijl die eindelijk perfect was. Nou ja bijna perfect. Jonathan had nogal last van losse handjes, maar als ze gewoon deed wat van haar verwacht werd en ze deed het goed dan was hij liefdevol en charmerend. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht terwijl ze aan verschillende avonden dacht. Haar hand gleed ondertussen onder de kussen waar de ketting lag die ze verborgen hield voor haar broers, de kans was zeer groot dat hun die ketting af zullen pakken en dat was het laatste wat ze wou. Zuchtend stond ze op zodra ze beneden gerommel hoorde. Ze kleden zich snel om achter de kleed scherm en trok haar schoenen aan, ze pakte haar mantel en de tas die ze bij haar had en liep voorzichtig de kamer uit. Ze had geen zin om Alec ook maar te spreken of te zien. Dan zou hij zeker weten haar humeur verpesten die nu nog goed was. Eenmaal de trap af gelopen kwam ze in de herberg terecht en liep naar de bar. "Ik wil graag een ontbijt." Sprak ze met een kleine glimlach. Voor de vrouw ook maar kon vragen wat ze wou draaide ze zich om en nam plaats aan een tafel bij het raam. Ze hing de mantel achter haar stoel en haar tas verborg ze onder haar jurk zodra ze was gaan zitten. Het duurde niet lang voor ze een bord met eten voor haar kreeg. De geur van ei drong aan haar op, ze voelde zich plots misselijk en schoof het ei weg. Voor de vrouw weer weg liep hield ze haar snel tegen. "Zou u de ei weg kunnen halen." Vroeg ze met een glimlach. "Ik lust het niet." Loog ze snel. "Natuurlijk kind." Kreeg ze als antwoord. Normaal zou Catelyn de vrouw duidelijk maken dat ze zeker geen kind meer was maar ze liet het maar zo. Zodra ze aan haar eten begon at ze wat van de brood en kaas te eten. Terwijl ze genoot van de rust om haar heen hoorde ze iemand de trap afstromen. Waarschijnlijk was het Alec die wou weten of ze er nog was. Echter keek Catelyn niet op of om en bleef haar blik gevestigd op haar bord, Het duurde dan ook niet lang voor Alec bij haar aan tafel kwam zitten. Meteen veranderde haar hele houding en haar blik werd ijs koud. Ze keek hem dan ook kort aan voor ze haar aandacht weer naar haar eten liet gaan.

Helaas kwam de zelfde geur van eieren Catelyn weer te gemoed. Vanaf dat moment ademde ze meer via haar mond dan haar neus in de hoop dat het dan niet erger maakte. Ze had nu geen zin om over te geven en hoopte dan ook dat Alec snel de ei op had. Catelyn hoorde Alec wel tegen haar praten maar ze negeerde hem volkomen. Catelyn rolde met haar ogen en keek om haar heen. Zoekend naar iets dat haar redding kon zijn maar die was er niet. Hoe meer ze hem negeerde hoe zachter Alec verder ging. Wat betekende dat het niet lang duurde dat hij stil werd. Zodra ze zag dat hij zijn vork naast zijn bord neer legde keek ze op. Zodra ze zijn blik zag ging haar linker mond hoek enkele seconden de lucht in. 'Ik snap dat je boos bent, maar je moet begrijpen dat ik me verantwoordelijk voor je voel en dat ik wil dat mijn zusje het beste van het beste krijgt en niet een of andere vent die zijn handen niet thuis kan houden. Dat moet je toch wel begrijpen.' Catelyn bleef een hele tijd stil terwijl ze hem door dringend aan keek. "Wil jij alsjeblieft die eieren nu op eten of weg gooien? Die geur maakt me misselijk." Zei ze uiteindelijk. "Nee dat snap je verdomme niet, ik hou van Jonathan en hij van mij. En hoe durf je te zeggen dat je het beste voor me wilt, jullie geven verdomme helemaal niet om me. Nee de enigste die verdomme toe doet is Edward, ik snap het. Het is best erg dat hij zijn vrouw heeft verloren maar get over it. Het leven gaat door en draait niet alleen maar om een persoon! En jonathan geeft me tenminste wat ik verdien, hij luistert naar me. Ziet me echt staan en weet wat er in me omgaat dat kan ik niet over jullie zeggen!" Sprak ze terwijl haar wangen licht rood werden van de vele emoties die er nu op dit moment door haar lichaam raasde. Ze keek Alec woedend aan en had zin om weer weg te gaan. Terug te keren naar jonathan om er vervolgens voor te zorgen dat Alec en Edward nooit meer in haar buurt konden komen.

Onderwerp: Re: That was unexpected di feb 25, 2014 8:58 am

"Wil jij alsjeblieft die eieren nu op eten of weg gooien? Die geur maakt me misselijk." Alec fronste zijn wenkbrauwen en keek naar de eieren die op zijn bord lagen. Wat bedoelde ze met die geur maakte haar misselijk? Ze hield van eieren, ze at wel vaker eieren. Misschien voelde ze zich niet lekker? Was ze wat grieperig en maakte de geur haar misselijk. Alec stelde er verder geen vragen over en at zijn eieren op. Toch vond hij het iets wat vreemd. "Nee dat snap je verdomme niet, ik hou van Jonathan en hij van mij. En hoe durf je te zeggen dat je het beste voor me wilt, jullie geven verdomme helemaal niet om me. Nee de enigste die verdomme toe doet is Edward, ik snap het. Het is best erg dat hij zijn vrouw heeft verloren maar get over it. Het leven gaat door en draait niet alleen maar om een persoon! En jonathan geeft me tenminste wat ik verdien, hij luistert naar me. Ziet me echt staan en weet wat er in me omgaat dat kan ik niet over jullie zeggen!" Een woede vormde in Alec.
'Hij ziet je alleen maar staan als hij je een ram voor je kop kan verkopen.' Siste Alec tegen Cat. Hij had meteen spijt van zijn woorden, hij bedoelde het niet zo. Maar ook zij moest toegeven dat het waar was.
'Sorry dat was niet aardig.' Zei Alec zachtjes. 'Cat ik hou van je, natuurlijk wil ik het beste voor je, ik geef wel om je.' Hij durfde niets te zeggen over Edward. Alec had het heel erg gevonden voor Edward toen Caroline overleed, maar Alec had een hoop geleerd van Edward. Hij was zelfs eerste stuurman van de Jackdaw geworden in de tijd dat Edward hem als leerling had genomen.
'Niet alles draait om Edward, in die tijd dat jij bij je 'geliefde' was heb ik een hoop geleerd van Edward, hij had mij onder zijn hoede genomen omdat hij mij alleen hier had aangetroffen. Als hij jou had gevonden dan zou hij precies hetzelfde gedaan hebben!' Hij wist hoe Edward over haar dacht, maar hij wist ook dat Edward alles zou doen om haar veilig te houden. Anders was hij nooit met Alec haar samen gaan zoeken hier. 'Wees alsjeblieft niet boos.' Smeekte Alec haar bijna. Hij kon er niet tegen dat Cat boos tegen hem deed. Ze hadden het altijd goed gehad met elkaar totdat ze weg liep, maar zelfs toen heeft Alec haar nooit uit het oog verloren. 'Die man was niet goed voor je, die relatie was niet goed voor je.' Zei Alec zachtjes, niet dat hij veel van relaties af wist. Zelf had hij nog nooit iets met een meisje gedaan. Hij had nog nooit een relatie gehad met iemand.

Onderwerp: Re: That was unexpected di feb 25, 2014 10:04 pm

EDWARD KENWAY
walking paradox

Het was maanden geleden dat Edward van de Jackdaw afstapte, en zich aan land begaf. Maar ondanks dat hij liever op zee was, voelde het goed om weer in Nassau te zijn. Het was als een thuis geworden, hij kende er een hoop mensen, vijanden en vrienden. Waarvan de vijanden een gevecht niet met hem aangingen, en vrienden die hem begroette. Maar toch was het link om weer hier te komen, de laatste keer werd hij gezocht en betekende dat bijna zijn dood. Maar zoals altijd kwam hij er weer onderuit. Voor de zekerheid droeg hij zijn capuchon over zijn hoofd, zodat zijn gezicht verborgen bleef, en liep hij zoveel mogelijk in de schaduwen van de stad. Na een flink stuk dwars door de stad te zijn gelopen, en enkele straten via de daken af te hebben gelegd kwam hij in een gebied waar geen Royal Navy’s kwamen. Tenminste vroeger niet. Maar hij vertrouwde erop, en anders was het pech hebben. Edward liep tussen de bevolking, wat mager was. Enkel piraten, en andere rovers. Maar hij was hier niet zonder rede. De laatste keer dat hij hier was, was hij hier met Alec. Om Catelyn weg te vissen bij een malloot, waarvan ze dacht dat het haar ware liefde was. Maar Edward was niet gek, ze zag hoe die man haar zus toetakelde. En dat had hij niet geaccepteerd. Hij had al zijn tanden eruit geslagen, en een paar ribben bij hem gebroken. Een gevecht uit woede, die hij had gewonnen. Ook al was vechten in woede een zwakte.

Edward ging puur op de gok een café binnen, waar hij vroeger vaak kwam. Maar waar hij zich gek genoeg weinig van kon herinneren, aangezien hij vaak dronken was geweest. Over drank gesproken, hij had wel zin in iets sterks deze vroege ochtend. Toen hij binnen kwam viel zijn oog meteen op de tweeling. Ook al leken ze totaal niet op elkaar, toch waren ze een tweeling. Hij pakte een stoel en zette die neer aan de tafel waaraan ze zaten te praten. Beheerst kwam hij te zitten, waarna hij zijn broertje op zijn rug sloeg als begroeting, en naar zijn zusje knikte. Edward wist dat ze nog steeds boos was, het kon hem eerlijk gezegd geen barst schelen. Catelyn wist hoe hij erover dacht. Hij ging niet haar hielen likken zoals alle andere mannen wel bij haar deden. Dat wist zij ook. En die intimiderende blik deed hem ook niks. Edward zijnde naar de ober en bestelde een rum. Ook al was het ochtend, hij kon wel een drankje gebruiken. ’Hoe gaat het met de beruchte tweeling?’ Klonk zijn stem bars en zelfverzekerd. Hij had niks te bewijzen tegenover zijn eigen familie, en dus bleef hij de oude Edward zoals ze hem kende. Maar toch was hij veranderd, door de dood van Caroline. Al liet hij daar weinig van merken. ’Nog steeds boos..?’ Vroeg hij aan Catelyn, met een grijns. Hij voelde het aan de zweer die er hing, en hij zag het aan de ogen van Alec. ’Ik had hem goed te pakken.. Vind je niet Alec? Het verbaasde me dat die klootzak terug vocht. Hij leek me nogal een watje. Maar dat viel me zwaar tegen’ Edward had ook wat gekneusde botten opgelopen tijdens het gevecht. Maar zijn tegenstander was er veel zwaarder aan toe. ’Eigenlijk had ik hem moeten doden.. Na wat ie jou aan had gedaan..’ Hij nam een slok van zijn rum. Er kwam een sterke lucht van zeewater en drank van hem af, een typische piraten geur. Want iedere burger en piraat op dit rotte eiland wist dat ze uit zijn buurt moesten blijven. Hij had nogal een ego, en een naam hier. Hij bleef Catelyn geduldig aan kijken.

Onderwerp: Re: That was unexpected do feb 27, 2014 7:59 am

Catelyn zag de reactie van Alec maar ze was blij dat hij in elk geval snel zijn eieren op at. Helaas bleef de geur nog wat langer hangen dan ze eigenlijk wou. Catelyn ademde dan ook zo veel mogelijk ongezien door haar mond heen. Niet dat het veel hielp maar ze had geen andere keus. 'Hij ziet je alleen maar staan als hij je een ram voor je kop kan verkopen.' Kort opende Catelyn haar mond en drukte haar lippen weer op elkaar voor ze ook maar reageerde. "Hij heeft me nooit geslagen." Sprak ze beheerst maar liegend. Er waren genoeg bewijs stukken op haar lichaam, maar het was haar eigen schuld geweest. Als zij gewoon had gedaan wat hij zei dan zou hij haar niet geslagen hebben. Zodra Alec zei dat het hem speet schudde ze haar hoofd. "Het spijt je niet." Sprak ze beslist. De blik in haar ogen bleef het zelfde terwijl ze hem aan keek. Hij was verdomme haar tweelingbroer maar toch flikte hij dit. Ze luisterde naar zijn woorden en rolde met haar ogen. Natuurlijk draaide alles om edward dat had het altijd gedaan. 'Niet alles draait om Edward, in die tijd dat jij bij je 'geliefde' was heb ik een hoop geleerd van Edward, hij had mij onder zijn hoede genomen omdat hij mij alleen hier had aangetroffen. Als hij jou had gevonden dan zou hij precies hetzelfde gedaan hebben!' "En dat geloof jij?" Vroeg ze lachend. Dat zou hij nooit gedaan hebben. De manier hoe Edward tegen haar deed zei al meer dan genoeg. 'Die man was niet goed voor je, die relatie was niet goed voor je.' Catelyn boog naar Alec toe en keek hem woedend aan. "Wat weet jij over relaties Alec?" Zonder ook maar na te denken over wat haar woorden konden doen bij Alec ging ze door. "Voor zo ver ik weet heb je nog nooit een relatie gehad en weet je niet eens hoe je seks moet hebben." Sprak ze, waarna ze zonder twijfel recht ging zitten en keek hem uitdagend aan. "Omdat niemand je het ook maar uitlegt moet je grote zus het maar uit leggen he." Zonder enige schaamte liet ze haar wijs vinger zien. "Kijk het worstje gaat zodra die opgewarmd is het gaatje in." Sprak ze waarna ze met haar andere hand een rondje maakte en vervolgens haar wijs vinger door het rondje liet gaan en die heen en weer bewoog. "Wel het goeie gaatje in gaan he Alec, geen enkele vrouw vind het fijn als je de verkeerde uit kiest." Een gemene grijns verscheen op haar gezicht terwijl ze haar armen weer liet zakken. In de tussen tijd was Edward bij hen aan geschoven en veel aandacht had ze niet echt aan hem geschonken. Waarom zou ze ook? Hij was net zo erg. Misschien nog wel erger dan Alec. ’Hoe gaat het met de beruchte tweeling?’
Kort keek ze haar oudere broer aan voor haar blik uit eindelijk kort naar haar bord ging. Ze pakte een stukje brood en deed die in haar mond waarna ze er langzaam op begon te kauwen. ’Nog steeds boos..?’ Cat keek Edward weer aan en rolde met haar ogen. "Nee hoe kom je er bij." Sprak ze bot. ’Ik had hem goed te pakken.. Vind je niet Alec? Het verbaasde me dat die klootzak terug vocht. Hij leek me nogal een watje. Maar dat viel me zwaar tegen’ Catelyn baalde haar handen een paar keer en probeerde de woorden van Edward te negeren. Jonathan was geen watje geweest, en dat zou hij ook nooit zijn. ’Eigenlijk had ik hem moeten doden.. Na wat ie jou aan had gedaan..’ Catelyn stond plots op waardoor haar stoel met een klap op de grond viel en keek hem woedend aan. "Waag het daar ook maar aan te denken!" Riep ze uit. "Dat jij toe hebt gelaten dat jouwn kinderen geen ouders meer hebben hoeft dat nog niet te betekenen dat je dat ook met mijn kind doet!" Na die woorden legde ze haar beide handen beschermd op haar buik en kreeg tranen in haar ogen. Zo de woorden waren er uit. Ze was zwanger, ze was al twee maand niet ongesteld geworden en Jonathan was de vader. Hoe durfde Edward er ook maar aan te denken om de vader van haar kind te doden! Ondanks dat ze liever weg wou lopen besloot ze dit niet te doen. Ze was niet zwak en zou zeker niet zo maar weg lopen bij een 'ruzie' tussen haar broers. Catelyn zette de stoel weer recht op en ging er terug op zitten. "En mag ik nu verdomme eindelijk eens rustig mijn ontbijt op eten" Vroeg ze waarna ze edward en Alec woedend aan keek.

Onderwerp: Re: That was unexpected vr feb 28, 2014 5:03 am

Alec zag ook wel aan Cat dat ze loog over het feit dat haar man haar nooit geslagen had. Maar hij hield zijn mond er over. Hij had geen zin om deze ruzie nog erger te maken. Het speet hem dat hij zo uitviel tegen haar, maar zij wist het natuurlijk weer beter. Hij keek weg van haar en probeerde haar gewoon uit te leggen dat de relatie waar ze in zat niet goed voor haar was. Maar nee zij wist het altijd weer beter en wist Alec ook nog een keer te vertellen dat hij er niets van af wist omdat hij geen relatie heeft gehad in zijn leven. Zijn ogen werden groot toen Cat zei dat ze het hem wel even ging uitleggen hoe seks werkte. Hij zakte onderuit op zijn stoel en keek toe hoe Cat haar vingers gebruikte om te laten zien hoe het werkte. Alec was niet gek natuurlijk, hij wist echt wel hoe het werkte hij had zijn interesse nooit echt getoont er in. En als hij dat wel deed liep het vaak verkeerd af omdat vrouwen hem vaak alleen maar als een schattig klein broertje zagen dan als een man waarmee ze het bed zouden delen. Alec keek zijn zusje dodelijk aan en was dan ook zeer opgelucht toen Edward binnen kwam lopen en aan tafel kwam zitten. Hoe gaat het met de beruchte tweeling?’

'Fantastisch.' Zei Alec sarcastisch. Hij gaf zijn zusje een dodelijke blik. Natuurlijk zou ze Edward compleet negeren, als ze aan iemand een hekel had dan was het Edward. Hij keek even van Edward weer naar Cat om hun gesprekje kort te volgen totdat Edward zijn aandacht op Alec richtte. ’Ik had hem goed te pakken.. Vind je niet Alec? Het verbaasde me dat die klootzak terug vocht. Hij leek me nogal een watje. Maar dat viel me zwaar tegen’ Wat Moest hij nu zeggen? Natuurlijk vond hij dat Edward hem goed te pakken had gehad, maar hij wist als hij dat zou zeggen hij Cat zou kwetsen. Waarom zou hij zich er druk om maken, Cat kwetsten hem ook.
'Ach gelukkig heeft Cat nooit de sterkste uitgekozen. Dus deze eikel moest ook niet heel sterk zijn.' Alec had al meteen spijt van zijn woorden, maar hij nam ze niet terug. Hij grijnsde kort toen Edward zei dat hij de man had moeten doden. "Waag het daar ook maar aan te denken!" Fronsend keek Alec naar Cat. "Dat jij toe hebt gelaten dat jouw kinderen geen ouders meer hebben hoeft dat nog niet te betekenen dat je dat ook met mijn kind doet!" Alec's zijn grijns verdween van zijn gezicht en hij keek naar de handen van zijn zusje die voorzichtig op haar buik lagen.
'Je maakt een grapje zeker?' Zei hij zachtjes. "En mag ik nu verdomme eindelijk eens rustig mijn ontbijt op eten" Alec schudden zijn hoofd. 'Je mag verdomme helemaal niets!' Zei Alec en hij schoof zijn bord met eten weg. Hij had meteen helemaal geen honger mee. Hij stond op van tafel en mompelde: 'Ik ga die klootzak zo vermoorden.' Hij had zijn pistool al tevoorschijn gehaald. 'Hoe durft hij met zijn gore poten aan mijn zusje te komen!' Siste hij kwaad.

Onderwerp: Re: That was unexpected vr feb 28, 2014 7:02 am

EDWARD KENWAY
walking paradox

Edward liet zijn armen rusten op tafel, en boog zijn schouders wat naar voren om prikkende blikken te doen ontwijken. Ondanks dat de meeste mensen hier geen vijanden waren, zaten er altijd wel een paar tussen die je niet kon vertrouwen, en die zijn naam kende. Een naam waar geld op stond. ’Fantastisch’ De sarcasme vloog van Alec zijn woorden af. Edward lachte schaapachtig, maar ging er verder niet op in. Af en toe zag hij zoveel van zichzelf terug in zijn jongere broertje, ook al leken ze helemaal niet op elkaar. Maar in sommige dingen, kleine trekjes, de manier hoe hij zijn schouders liet zakken of zijn hoofd draaide. In tegenstelling tot Cat die daarin weer helemaal niet op haar broer leek. Edward lette op dat soort kleine dingen in het leven, dingen die ongezien maar belangrijk waren. Zijn ogen gleden weer naar Cat, die overduidelijk zijn blik probeerde te vermijden. Maar ze ontkwam niet aan de waarheid. Ze was woest, wat Edward alleen maar prachtig vond. Het was een soort spel, waarvan Catelyn wist dat de waarheid boven tafel was, maar dat zij het zo verdraaide dat Alec en Edward fout zaten. ’Ach gelukkig heeft Cat nooit de sterkste uitgekozen. Dus deze eikel moest ook niet heel sterk zijn’ Het verbaasde hem dat Alec niet tegen hem in ging, maar het spelletje mee speelde. Hiermee maakte ze Catelyn waarschijnlijk nog bozer, maar misschien begon ze nu eens eindelijk in te zien dat die achterlijke kerel van der fout was. ’Gelukkig maar.. Je zou maar zien dat ze met iemand komt aanzetten die mij een kopje kleiner maakt..’ Maar met een wapen niet. Dacht hij erachter aan. Edward was een eerlijk persoon, maar als het vals moest dan was hij dat. ’Niet dat dat zal gebeuren.. Toch zusje?’ De woorden brandde. Catelyn haatte het als hij haar zusje noemde. Misschien moest hij stoppen met deze waanzin, niet zo kinderachtig doen. Maar het was verbazend vermakelijk, en ze had zichzelf zo diep in de modder gezogen.

Plots stond Catelyn. Edward schrok niet, en keek ook niet hoe haar zus de aandacht trok met haar dramatische gedoe. ’Waag het daar ook maar aan te denken!’ Hij fronste zijn wenkbrauw. Maar voordat hij erop kon in gaan werden zijn woorden onderbroken. ’Dat jij toe hebt gelaten dat jouw kinderen geen ouders meer hebben hoeft dat nog niet te betekenen dat je dat ook met mijn kind doet!’ Edward wist niet zo goed of hij dit verdiende. Ondanks wat hij gezegd had tegen haar, had ze dit niet mogen zeggen. Toch bleef hij kalm en nam hij nog een slok van zijn rum, om de bittere woorden die zo juist zijn hersenen hadden bereikt te doen wegbranden met de sterke alcohol. ’Zou je misschien iets minder de aandacht willen trekken? Ik word nog steeds gezocht dankzij die kerel van je..’ Fluisterde hij in enige beheersing. Laat Alec eerst maar reageren dacht hij. Edward had zijn woorden al klaar om afgevuurd te worden. Zijn ogen gingen wel even naar de buik; waar Catelyn haar handen had opgelegd. ’Je maakt een grapje zeker?’ Nope. Sprak Edward in gedachte. Dit meende ze bloedserieus. Dat hij het niet eerder had opgemerkt, de bolling in haar buik was nu duidelijk zichtbaar. ’En mag ik nu verdomme eindelijk eens rustig mijn ontbijt op eten’ Nog een slok. ’Je mag verdomme helemaal niks!’ Moest hij tussen beide komen? Nee nog niet. Nog een slok. ’Ik ga die klootzak zo vermoorden’ Nog een slok. Zijn beker was leeg. Verdomme. Zijn ogen gleden over het pistool dat Alec zo juist tevoorschijn had gehaald. ’Hoe durft hij met zijn gore poten aan mijn zusje te komen’ Tijd om actie te komen. ’Hou je kop en ga zitten..’ Hij drukte Alec terug de stoel in. Als zijn kapitein en oudere broer moest hij naar hem luisteren. ’En jij..’ Hij wees naar Catelyn. ’Dit had ik niet van jou verwacht Catelyn’ Misschien moest hij Alec laten gaan, om die klootzak een kogel door zijn kop te jagen. Maar hij verdiende iets veel ergers dan de dood. ’Wat die kerel je heeft aangedaan maakt me woedend..’ Edward was een beheerste man en hij werd niet snel boos. Maar dit ging hem toch te echt te ver. ’Misschien moet ik hem nog een bezoekje brengen… Om hem deze keer voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat hij met zijn gore poten van je af moet blijven..’ Zijn blik ging naar Alec, waarmee hij zijnde dat het tijd was om te gaan. Hij stond en was plan naar buiten te gaan. Met Alec aan zijn zijde. Opzoek naar Jonathan.

Onderwerp: Re: That was unexpected za maa 01, 2014 12:08 am

Ergens hoopte ze dat Alec niet mee zou doen met de woorden van Edward. Maar ze had het beter moeten weten. Voor ze het wist voelde ze een steek in haar hart en liet haar blik naar de tafel gaan. Hoe durfde ze met zijn tweeën tegen haar in te gaan. Dat was het lulligste wat je kon doen. Wat maakte haar hun opmerkingen nou uit. Waarom luisterde ze eigenlijk naar deze onzin. 'Ach gelukkig heeft Cat nooit de sterkste uitgekozen. Dus deze eikel moest ook niet heel sterk zijn.' Catelyn rechtte haar rug en keek weer naar haar broers op. ’Gelukkig maar.. Je zou maar zien dat ze met iemand komt aanzetten die mij een kopje kleiner maakt..’ De opmerking van Edward maakte haar alleen maar bozer. Vooral toen hij haar zusje noemde. "Waarom zou ik, ik kan jullie zelf ook wel met gemak aan." Oke dat zou dus nooit kunnen, maar ze had zo haar trucjes. Kort keek ze naar haar lange nagels en voelde er aan. Haar nagels waren scherp genoeg om iemands huid mee open te halen. Ze keek edward maar enkele seconden aan voor ze Alec aan keek. Ze reageerde niet op hun woorden en begon met het kapot scheuren van een leeg briefje die toevallig op de tafel had gelegen. Echter kon ze het natuurlijk niet laten om uit te vallen Zodra haar woorden er uit was zag ze hoe Alec's grijns verdween. ’Zou je misschien iets minder de aandacht willen trekken? Ik word nog steeds gezocht dankzij die kerel van je..’ Kort liet ze haar blik toch weer naar Edward gaan. "Waarom zou ik? Dat is toch echt je eigen schuld." Catelyn moest zich toch echt weer houden om niet op de tafel te gaan staan en te schreeuwen dat Edward kenway hier was en ze hem voor een redelijke prijs mee mochten nemen. Maar ze wist dat zodra ze afgekoeld was ze het vreselijk zou vinden mocht hij gevonden worden. 'Je maakt een grapje zeker?' Catelyn schudde haar hoofd en greep de stof van haar jurk vast. Toch redelijk bang voor hun reactie. Ze bleven namelijk haar broers. 'Je mag verdomme helemaal niets!' Catelyn rolde met haar ogen en keek haar broertje aan. Als of hij ook maar iets over haar te zeggen had. "Als of jij mij kunt dwingen niets te doen." Antwoordde ze. Door zijn woorden probeerde Catelyn er niet op te reageren. 'Hoe durft hij met zijn gore poten aan mijn zusje te komen!' Ze keek naar Alec zijn pistool en slikte toch wat moeizaam. Waarom moesten mannen toch altijd zo agressief zijn. "Dan ga je het nog heel druk krijgen broertje." Doelend op alle andere mannen en jongens -toen ze nog wat jonger was- met wie ze iets mee had gedaan.

Catelyn keek toe hoe Edward Alec weer op zijn stoel duwde. Het duurde niet lang voor ook zij iets te horen kreeg. ’En jij..’ Haar blik gleed naar zijn vinger zodra die naar haar wees. ’Dit had ik niet van jou verwacht Catelyn’ Ze keek hem recht aan en haalde haar schouders op. "Had het zeven jaar eerder gezegd, misschien hadden jouwn woorden me dan nog wat uit gemaakt." Reageerde ze bot terug. ’Wat die kerel je heeft aangedaan maakt me woedend..’ Catelyn trok een wenkbrauw op en deed als of ze hem verbaast aan keek. "En dat moet ik geloven Edward? je geeft geen ene fuck om me." Haar blik gleed van Edward terug naar Alec. "En het zelfde geld voor jou" ’Misschien moet ik hem nog een bezoekje brengen… Om hem deze keer voor eens en voor altijd duidelijk te maken dat hij met zijn gore poten van je af moet blijven..’ Kort sloot Catelyn haar ogen voor ze die weer open deed en hen aan keken. "Doe het niet alsjeblieft," Smeekte ze hen haast.