Leigh Scott

Leigh is een zeer ingewikkeld persoon, dat is één manier om hem te omschrijven. Zijn gedrag is zeer wisselvallig, van het ene moment op het andere kan het ineens volledig omslaan. Dit kan komen door dat er iets is dat hem irriteert of door een verkeerde opmerking te maken. Veel is er in ieder geval niet nodig om hem van een aardige persoon te doen omslaan naar een gemene. Enkel onhandig en dom zijn is al genoeg om op zijn zenuwen te werken. Het is iets waar hij een bloedhekel aan heeft. Mensen die dat onhandig zijn of gewoon dom verdienen het niet om ook maar ene iets hogere status te hebben. Ze horen boer te zijn of een bedelaar. Ze horen al zeker niet thuis in de Navy, en dat had hij ze goed duidelijk gemaakt.
Ook streeft Leigh altijd maar naar macht. Macht, macht, macht en nog meer macht. Het kan voor hem nooit genoeg zijn. Hieraan is ook al te merken dat hij niet echt het volg type is. Hij haat het om te moeten doen wat anderen hem zeggen dat hij moet doen. Liefst deelt hij zelf de bevelen uit maar hij verwacht dan wel dat je ze naleeft. Als je het waagt om zijn bevel niet te volgen kan je wel eens zwaar in de problemen komen. Niet alleen zal hij overdreven reageren, hij is ook zeer sluw en een goede manipulator. Op momenten dat Leigh het wilt kan hij een echte charmeur zijn en zo charmant als hij maar wilt. Dan op weer andere momenten lijkt hij een hond met hondsdolheid die enkel uit is op pijn en wanhoop. Het zijn twee eigenschappen waar hij werkelijk van houd. Als iemand zich echt wanhopig voelt, als die persoon het echt niet ziet zitten en het opgeeft, zal hij nooit helpen. Leigh zal enkel de brave toeschouwer zijn die zal toekijken. Misschien zelf wel lachen.
Een deel van zij karakter is gekomen nadat hij een hele lange tijd opgesloten had gezeten in de duisternis zonder een ander teken van leven. Leigh verveelde zich daar dood en hij had gewoon nood aan sociaal contact. Daarom was hij tegen zichzelf beginnen praten. Het is een eigenschap waar hij nu nog steeds last van heeft. Ook is hij af en toe wat paranoia. Soms denkt hij dat hij wordt achtervolgt terwijl dat helemaal niet het geval is. Dit komt ergens doordat hij schrik heeft, al zal hij dat niet toegeven. Schrik om door de Royal Navy gevangen te worden en om vervolgens terug naar de donkere kerkers te moeten gaan. Hij vond het daar absoluut niet leuk.
Ondanks dat is hij wel zeer slim en beschikt hij over een goede portie mensenkennis. Doordat hij zelf zeer vaak leugens verteld kan hij makkelijk zien wanneer iemand anders aan het liegen is.


Leigh groeide op in een niet al te rijk gezin. Hij was een ongelukje en eigenlijk wilden zijn ouders nooit geen kind, echter hadden ze dan toch de jongen gekregen. Van kleins af aan moest hij vaak voor zichzelf zorgen en keken zijn ouders amper naar hem om. Ja ze zorgde voor eten en drinken, maar hij kreeg nooit echt veel. Leigh werd bezien als een mislukkeling en ze dachten nooit dat hij later succes zou hebben. Al helemaal omdat hij als kind helemaal niet knap was. Hij had zelfs geen geluk met zijn karakter want op de één of andere manier jaagde hij mensen altijd bij zich weg. Zelfs op school. Toen dat Leigh eenmaal oud genoeg was ging hij op training. Hij wou later in de Royal Navy komen te zitten dus nam hij vechtlessen en al de rest dat erbij kwam kijken. Zijn ouders hadden nooit gedacht dat het hun zoon zou lukken, maar het bleek dat de jongen er een talent voor had.

Tot de grote verbazing van zijn ouders werd Leigh toegelaten in de Engelse Royal Navy. Het was voor de jongen een droom die werkelijkheid werd. Eindelijk zou hij kunnen laten zien wat hij kon, waar hij goed in was. Hij kon laten zien dat hij geen mislukkeling was. Als knecht begon hij, maar al snel werd hij gepromoveerd en mocht hij mee op zee. Hij kreeg zijn eigen wapens en er werd van hem verwacht dat hij mee zou vechten als het eenmaal zo ver was. Dit was voor hem jammer genoeg niet genoeg. Hij wou nog beter worden, een hoge rang krijgen en daarom deed hij extra zijn best. Hij deed -tegen zijn zin- braaf wat er van hem verwacht werd zonder ook maar te aarzelen. Dit had de eerste 5 jaar echter geen verschil gemaakt. Pas na die 5 jaar veranderde dat. Hij kreeg steeds vaker de leiding over een groep soldaten en het machtsgevoel was geweldig. Mensen moesten naar hem luisteren en doen wat hij niet wou. Deze keer moest hij niet luisteren.

Op één missie ging het jammer genoeg helemaal verkeerd. De Navy gaf hem een kleine groep waarmee hij enkele piraten mee zou moeten gaan verjagen. Liefst zelf vangen of doden, maar vanaf het eerst moment zag Leigh al dat het hopeloos was. De groep bestond uit allemaal beginners. Velen waren niet de handigste of de slimste. Ze hadden zelfs nooit gehoord vaan sluipen. Het werkte op de zenuwen van de man omdat alles vanaf het eerste moment verkeerd liep. Nooit hadden ze verwacht dat de jongen mentaal instabiel was, maar het bleek dat dat het geval was. Nog voor ze de piraten hadden bereikt had Leigh zichzelf verloren. Ieder lid van zijn groep vermoorde hij. Hij sneed kelen open met zijn zwaard. Schoot de hoofden van anderen in met zijn pistool en sneed buiken over. Het was één bloed bad met veel toeschouwers aangezien het in het midden van een drukke straat was. De enige reden dat Leigh het tegen de groep kon opnemen en ze aan kon was omdat ze niets konden. Ze waren veel zwakker. De wachters en soldaten die vervolgens echter afkwamen waren niet zo. Ze waren met meer en wisten Leigh te overwinnen. Tot de verbazing van al de burgers werd hij niet ter plekken vermoord. In plaats daarvan werd hij terug gebracht. Hij werd naar de persoon gebracht die toen de leiding had en er werd over zijn lot gesproken. Ze wisten echter niet wat ze met hem moesten doen. Hij had 6 mannen in koel bloed vermoord. Zes mannen die bij de Royal Navy hoorden. De doodstraf vonden ze niet genoeg, maar toch was het de enige mogelijkheid. Omdat ze niet wisten wat ze met hem moesten doen besloten ze hem op te sluiten.

Hoe lang dat Leigh had vastgezeten wist hij niet. Het waren in ieder geval enkele weken tot misschien zelfs maanden. De donkere ruimte waar hij in zat. De geur en het ongedierte, hij werd er gek van. Het was niet de plaats waar hij wou zijn, nog de plaats waar hij zich op zijn gemak voelde. Leigh had nood aan sociaal contact, daarom praten hij tegen zichzelf. Soms riep hij zelfs dingen tegen zichzelf. Was hij kwaad. Hoe je het ook draaide of keerde, de opsluiting hielp niet bij zijn mentale instabiliteit. Hij verwonde zich wel vaker in een poging om te ontsnappen, maar daar werd vrij weinig aan gedaan. Daardoor heeft hij op zijn armen verschillende littekens. Vooral op zijn schouders en op zijn rug.

Uiteindelijk kwam er iemand. Een wachter die later zijn redding zou worden. Het was de enige persoon die met hem praten, die iets om hem gaf, maar nooit had Leigh de man zijn gezicht gezien. Hij had namelijk altijd een helm op. Dagen achter elkaar kwam de man bij hem langs in zijn cel. Veel deed hij niet. Hij bracht enkel voedsel en drinken, verzorgde soms zijn wonden en praten over alles wat er buiten gebeurde. Eén dag was anders. Het moest buiten vast avond zijn want alles was stil, enkel 1 paar voetstappen en toen ging zijn cel open. De man die hem dagen lang had bezocht was daar om hem te redden, en Leigh wachten geen second. Hij ging de cel uit en volgde de man tot ze buiten de muren waren. Buiten op een plek waar het veilig was. Nu dwaalt hij maar wat rond, in de hoop nog iets van zijn leven te kunnen maken. Dat terwijl de Royal Navy naar hem op zoek is, want hij wordt nog steeds gezocht.